My R.S.V.P

His name is Jack, Jack of all trades. He’s got rough edges and calluses on his hands. Nothing feels as exciting as his touch carefully adjusting the ropes ‘round my wrists. You could not imagine the eye for detail he’s got. He is sure to make you feel beautiful.

He talks carelessly, stroking innuendo’s while lighting up a cigarette and passing it to me. I catch his stare and that boyish smile. He is charming and I never know when he is fooling around or making a pass. But he is serious. It’s just those few seconds when his glance lingers too long as I’ve already turned my head. An open invitation. Somehow the moment passes because it ‘s like a game of chess. It’s better if it lasts. Move after move.

So we play some more, getting comfortable with every minute. Putting on some music, drinking wine, talking about fantasies and what is titillating, all for a greater good. He runs his fingers across my lines. And I try my best to hold back not succeeding very well but his judgment isn’t off, not even slightly. We act out a story and boundaries get blurry.

When we get there I know I want more. We are past being polite. We’re sexual. And I can’t help wanting to be more naked than I am. So Mr. Jack in a box, surprising me pleasantly, making me smile for days whenever I see you. Next time let’s take that steaming hot shower and get our skins burned. Rub me in oil and instead of calling me to tell me you want to smell, taste and feel me, please do it all. Put your hands on me as I make a sound of someone trying not to make a sound and watch me close my eyes.

Als zij je laten zien wie ze zijn, geloof het dan

Alles komt terug bij mij. Ervan doordrongen mij de schellen van mijn ogen te laten vallen die jij leugenachtig voorhoudt. Een eerste reactie om jezelf beter uit de verf te doen laten komen maar te onbeduidend om er moeite voor te doen. Onbewust heel bewust meer streepjes op een blanke muur zoals dagen om af te tellen.

Streepjes die zachtroze, met de tijd wit wordend littekens vormen. Kleine kerfjes van bedrog en mislukking die ik graag draag omdat ik weet dat ik ervan heb geleerd. Dus kijk naar mij en zie wat je hebt gedaan en wat je hebt geprobeerd. Sporen die je op me hebt achtergelaten als ware ik van jou met liefde gegeven maar niet gewonnen.

Mijn verlies is voor even maar dat van jou komt bij je terug. Nu of later, bij mij of anderen vind je jezelf onbeholpen niet in staat om te ontkennen. Gefaald en alleen, met niets te zeggen wat iemand zou willen horen. Alles maar dus eigenlijk niets heb je voor jezelf gedaan. Neergehaald en meelijwekkend, gedegradeerd van veelbelovendheid tot waarheid.

Laat mij nu dus maar zijn met littekens die jou al gaan vergeten, elke dag geef ik minder om je. Door jezelf heb je een kruis gezet. Met lege handen achtergelaten. Bijna, want wat rest is wat je over jezelf bent gaan weten. Potentie en ambitie als fijn zand door vingers gegleden, voor jou is niets grenzeloos gebleken. Je bent een grote leugen treurig dom om de laatste te zijn die dat ziet.

Casual victim

Grimmig harde zwart/witbeelden dringen zich op, met de hand geschoten, korrelige 8 mm film, spiegelingen in natgeregende ramen. Wegkijken kan niet meer, mijn ogen worden groter als haar ademhaling stokt. Vechtend, schoppend, plotse rode druppels in een almaar zwarter beeld. Krassende nagels in mijn rug.

Opgewonden slaat zij haar blik neer als ik haar haren in mijn hand houd.
Zachte lippen die ruimte maken voor tong om tong, tanden die steeds harder bijten tot bloed zich vermengt met zweet, tranen vervloeien met een kort stotende climax.
Hongerig eet zij mijn vlees en baadt zich in tl-licht voor zij, trots rechtop, de schaamte van mijn opwinding verbergt onder dun nylon.

Langs veilig warme ramen klinkt haar holle lach bijna onecht. De tranen van verlies spoelen langs haar nog koude borsten in de gracht. En ik? Ik stierf vannacht van binnen zonder te hebben gevoeld wat leven zonder pijn kon zijn.

~ Orante ~

Contradictie per definitie, gut feeling en stramien

IBL, International Business and Languages. Geweldige studie, zit er wel op mijn plek ware het niet dat ik er ^*&##*% veel voor moet doen. De L staat helaas niet voor Leisure en ik ben het type student liever lui dan moe. Nou ja lui? Ja, ik hecht waarde aan de momenten in badjas met chips en dvd, ballet, vrienden, werk, op pad gaan en eten bij mama. De werklast die opgegeven wordt lijkt echter al die dingen te verdrijven.

Dat veel doen houdt in; de conceptuele vakken, talenlijn (3 op z’n minst) en praktijk. Alles is leuk, alleen niet tegelijkertijd. Een mondeling, grammaticatoets en portfolio in 3 talen, casestudies om te oefenen voor marketing en ook finance plus, als pièce de resistance, het in de praktijk brengen middels een project van marketing en finance. Er blijkt weinig spare time over te blijven.

Daardoor is het extra bitter te slikken dat in de opgegeven opdracht er een tegenstelling schuilt waar ook docenten geen bevredigend antwoord op hebben. Dat talen zich niet ontwikkelen middels een multiple gok toets dat begrijp ik. Hoewel weer een portfolio irritant wordt, is er een aantoonbaar nut en is er een meetbare progressie voelbaar. Onderricht in macro-economische factoren, de werking van micro en meso economie, organisatie, marketing, finance etc etc is eveneens belangrijk. Het zijn de poten van mijn onderwijsstoel. De crux zit hem in het praktijk gedeelte. De opdracht is meestal interessant, de uitwerking slopend maar nog steeds motiverend. Waar ik dan over val? De non-professionaliteit die zogenaamd door professioneel werken wordt gehuldigd.

Om een plaatje te schetsen. Ik en mijn 8 andere groepsleden zijn in opdracht een bedrijf begonnen. Voor dat bedrijf moeten we aandeelhouders weten te versieren, een product inkopen en exporteren naar het buitenland. Hiervoor moet je een businessplan schrijven.

Om dat zo zorgvuldig mogelijk te fabriceren gaan er vele onderzoeken aan vooraf. Onderzoeken die we doen met de handvaten die we in de eerder genoemde conceptuele vakken aangereikt hebben gekregen. De diamant van Porter, swot, BCG matrix voor je product life cycle, destep (ezelsbruggetje), Ricardo’s law van absolute and comparative advantage , as is analysis organische structuur, bedrijfskolom en cultuurdimensies van John Mole. U noemt het en wij hanteren het. Braaf geleerd en verrek, handig ook om alles in kaart te brengen.

Waarom dat dan allemaal in het plan moet worden beschreven is mij een raadsel. Mijn gevoel zegt me dat de conclusies erop wijzen dat we de dingen volgens het boekje hebben uitgezocht. En de conclusies daar gaat het toch om? Ik zou dus eigenlijk een plan van 4 kantjes kunnen inleveren lijkt me zo. Maar nee dat is niet genoeg. Dat is niet genoeg omdat ze willen weten of we de stappen hebben ondernomen! Als ik een solid pitch heb en alle vragen kan beantwoorden waarom de behoefte het dan breed uitgemeten op schrift te hebben. Wie in het bedrijfsleven of welk leven dan ook gaat een businessplan van 30 pagina’s lezen. Hebben ze op de bank niets anders te doen? Die swot kan ze gestolen worden, de estimated profit and loss account is veel interessanter.

Het is allemaal al zoveel werk waarom dan toch nog meer in nette zinnen geformuleerde voor zichzelf sprekende informatie. Laat mij maar presenteren. It’s all a stage, een pirouette of een praatje maakt mij niet uit. Ik ben niet voor niets hoofd afdeling sales and promotion. IJs aan een Eskimo verkopen kan ik wel en waarom? Omdat ik de info heb, ik weet wel degelijk waar Abraham de mosterd haalt, het researchen is gedaan. Zelfs als cijfer analfabeet (daar bestaat een woord voor maar ik ben ‘m kwijt) krijgen ze me niet klein met de eerder genoemde profit and loss account.

Kaders en patronen, stappen die gezet moeten worden, prima maar het wordt zo onderhand een studie over de studie en als ik zeg dat dat voor mij tegenstrijdig is krijg ik nul op rekest. Was praktijk/ groepsgestuurd onderwijs niet bedoeld om zo goed mogelijk het echte werk te evenaren? Om ons optimaal klaar te stomen tot young professional? Ze zien me al aankomen de aandeelhouders en geldschieters met mijn uitleg over sales stragieen en welke middelen van promotie ik wil gebruiken, dat alles uitgelegd in 30 pagina’s , de annexes niet meegeteld?!

Vriendinnetjes

Hoe het precies begonnen is weet ik niet meer. Ik geloof dat een schoolmusical de fundering vormt en een licht dramatische carnaval. Sinds jaar en dag zaten wij bij elkaar op balletles maar vriendinnen werden we onopgemerkt. Al snel werden vrijdagmiddagen in de kroeg het inluidende moment voor het weekend. Dat de vrijdag sowieso onze zogenaamde rebelse dag werd maakten onze acties wel duidelijk. Zo had ik bijvoorbeeld gym het 7^e en 8^e uur maar brutaal als ik was had ik mijn dokter een vrijbrief laten schrijven. Willens en wetens dat ik niets mankeerde schreef hij dat door mijn dansactiviteiten en de opgelopen springscheen het niet bevorderlijk was als ik deelnam aan de schoolgym. Vrijdagmiddag dus tijd zat om mijn vriendinnetjes te treffen in de Beurs. Zoete witte wijn, sigaretjes en sjansen met de barmannen die destijds een behoorlijke indruk maakten terwijl ik er nu nog niet bijna iets spannends in zou kunnen zien. Ach ja, de perceptie van een 15 jarige.

In diezelfde kroeg waren wij dus niet weg te slaan en werden plannen beraamd om maar zo lang mogelijk te kunnen blijven. We verzonnen smoezen, belden ouders om te zeggen dat we bij de een of ander bleven eten. Dronken in plaats daarvan nog meer wijntjes en haastten ons uiteindelijk naar ballet. Voorbedachte rade zat er dus wel in want de balletspullen zaten al in de schooltas gepropt. Aan het Puchje van Ank hangend eerst nog even naar de friettent en daarna dansen maar.

Soms werd het te gek. 1 keer werd Yvonne onze balletjuf boos. Pirouettes leken nergens op en gegiechel van ons stoorde de les. Na vermanende worden werd het uiteindelijk theedrinken want stiekem kon ze er wel om lachen. De ukken die ze al zo lang lesgaf werden meiden.

Na een snelle douche verzamelen bij mij thuis om Canei te drinken en truitjes te passen. Op de een of andere manier waren die van mij erg in trek hoewel iets te klein en iets te kort. Hmmm, misschien juist daarom wel… Nog even wimpers krullen (ik), dikke zwarte lijnen trekken (Ank) en parelmoer oogschaduw aanbrengen (Anne). Fles Canei mee op de fiets, snel drinken, slaapspullen bij Anne afgooien en om half tien stonden wij in Lascar. Veel te uitdagend dansen, Tequila drinken en ijsklontjes doorgeven met onze mond. Ons vaste jongensgroepje deed net zo gek en op het eind van de avond, mede door de ijsklontjes waren er setjes ontstaan die de week daarop ongetwijfeld van samenstelling zouden veranderen. Nou ja, we lieten het in ieder geval binnen de groep.

Om half 1 onszelf even melden bij Anne thuis om na een kwartier over de schutting te klimmen en verder te gaan waar we waren gebleven. Iets later dan toch maar naar huis want een beetje schrik hadden we wel om betrapt te worden. Soms kwamen de jongens ons later na met nog wat drank of iets te eten, heerlijk stiekem allemaal.

We werden ouder. Studies, stappen in de ‘grote stad’ en vaste vriendjes. Gesprekken over onschuldig zoenen met dezen en genen werden seksverslagen. Vaker werd er lekker uit eten gegaan in plaats van die friettent. Maar dansen deden we nog steeds en daarin waren we erg fanatiek. Zelf choreograferen, kostuums bedenken en maken en met muziekanten vrienden extra repeteren voor de zittingsavonden.

1 voor 1 gingen we samenwonen. Ik verhuisde met lief naar Utrecht maar als de dames kwamen werd hij verbannen. Shoppen in Utrecht of Amsterdam gevolgd door een etentje, de film en een sleep over. Gesprekken gingen ineens over hoe vaak je de keukenkastjes schoonmaakt?!

Ups and downs met elkaar en in de relationele sfeer. Werk en toch maar weer een studie, veranderingen bleven zich aandienen. Uiteindelijk dansen we nog steeds. We hebben leuke grote producties met elkaar gedaan om stiekem onszelf toch echt wel een beetje een professional te voelen. Met kledingtassen in een over beladen auto stappen op weg naar het theater. In de kap en de grime en zonder aan studie of werk te denken zijn we de meisjes van vroeger die in de kroeg zaten op vrijdagmiddag.

Maar toch, met kind en kind op komst, hypotheek en dakkapel en ik als gesjeesde sloeberstudent vragen we ons af of we nu we twenty something going on thirty zijn, nog wel in spandex op het podium in spagaat moeten gaan. Vroeger was alles leuk en eenvoudig maar onze werelden zijn groter geworden. Eigen levens, minder tijd en meer verantwoordelijkheid. Het antwoord op die vraag dient zich vanzelf aan. Net zoals we onopgemerkt vriendinnen zijn geworden en samen ouder worden zullen we onszelf uiteindelijk weer in een veranderde situatie vinden. Sterke volwassen vrouwen zijn we inmiddels die heel vaak nog heel onvolwassen dansen in de woonkamer met een betere wijnkeus (Of niet Noor?). Op avondjes al dan niet in de kroeg als klein jong belachelijke foto’s en filmpjes maken (Wederom, Of niet Noor?), kletsen over belangrijke dingen en vooral ook hele onbeduidende zaken. Met mijn vriendinnetjes deel ik alles ook al begrijpen we elkaar niet altijd even goed meer, onze constante factor is dans en heel veel plezier. Love you.

De charmes van een minnaar

De verassingen blijven komen. Het is als Assepoester zonder de slechte stiefmoeder en lelijke stiefzusters. Hij is niet de prins op het witte paard maar hij behandelt je koninklijk. Sophisticated. Hij laat je dingen zien met een nonchalance als was het altijd kerstmis.

Zijn handen lijken groter en weten hun weg te vinden ook al legt hij ze eenvoudig op je rug terwijl hij de deur voor je open houdt. Hij vertelt over kunst en literatuur en heeft een verfijnde smaak. Tegelijkertijd is hij brutaler en vuiler dan alle jongens van 18 bij elkaar.

Hij stuurt je een mooie anekdote op dik papier naar aanleiding van een gesprek dat ooit is gevoerd maar in het pakje dat later op de dag wordt bezorgd zit een collectie foto’s van jullie laatste samenzijn en dan bedoel ik niet een kiek op het terras. Hij belt op om je netjes uit te nodigen voor theater maar sms’t een andere keer ‘Neuken’. Geen vraagteken want het is geen vraag. Hij neemt je mee naar Stout en laat je het mooiste setje La Perla passen, dat moet je aanhouden want even later wil hij je ordinair nemen in het Vondelpark, gehaast je mooie culotte opzij schuivend.

Zijn muziekkeus is eclectisch maar wat je het meest verbaasd en heerlijk doet lachen is als hij een nummer als The Fix van Blackstreet opzet. Waarschijnlijk heeft hij dat nummer in zijn collectie vanwege de bijdrage van Slash, een beetje een oude rocker is hij wel maar het is hem natuurlijk ook niet ontgaan dat de tekst precies van toepassing is op jullie twee. En waarom het jou dan zo laat lachen? Toen het in de top 40 stond was jij 15 en waren zulke zaken nog niet aan de orde maar ongeduldig was je wel. Jaren later stoei je met je oudere minnaar die je kennis laat maken met nieuwe dingen en hoewel je zoveel wijzer en ervaren bent dan toen, het contrast kan niet groter zijn, heel even ben je weer 15 op dat moment.

To Rio with my CEO

We werkten samen. Lange tafel, flikkerend computerscherm, rook die uit de asbak opstijgt en twee grote koppen koud wordende macchiato’s. Er was al veel gedaan en buiten was de dag van grijs naar zwart overgelopen. Alleen de spotjes in de keuken waren aan en verspreidde een warm maar zacht licht over de open ruimte. Hij stond op en vroeg me naar het resultaat te kijken. Ik verplaatste naar zijn stoel en startte de promo. De beelden die we de hele dag hadden uitgezocht volgden elkaar vloeiend op.

‘Mooi.’ Hij legde zijn handen op mijn schouders en boog zich voorover. ‘Genoeg voor vandaag, toch? De koffie wordt niet meer warm dus het is tijd voor een wijntje. Doe me een plezier steek een nieuw sigaretje voor me op.’ Hij schonk twee grote glazen witte wijn in en knipoogde terwijl hij er een voor me neerzette. Hij nam de sigaret tussen mijn lippen vandaan, nam een trekje en bleef me aankijken.

Ik was moe maar voldaan. De klus was zo goed als af. Het rapport moest aangevuld worden met de specificaties van de locatie maar dat was geen dagtaak. Deze promo was minder naar gebleken om in elkaar te draaien. Mijn baas voelde blijkbaar geen tijdsdruk en was de hele dag irritant relaxed gebleven. Hij had sushi laten komen voor de lunch, muziek hard op de achtergrond gedraaid en als een kettingroker rook in mijn richting geblazen. Als ik hem iets vroeg antwoordde hij volkomen nietszeggend met een wedervraag die niets met het werk te maken had. Hij flirtte alleen maar om stoïcijns verder te gaan alsof het heel normaal was.

‘Nou lekker wijf, wat zullen we eten?’ Zijn glas had hij in één teug leeggedronken en de filter van zijn sigaret was helemaal warm en bruin van de snelle diepe hijsen die hij nam. Hij drukte de peuk uit en legde een hand op mijn knie. ‘Ik moet zo maar eens gaan, het wordt al laat en ik heb nog restjes in de koelkast staan.’ Knullig antwoord. We moesten allebei lachen. ‘Goed, ik blijf.’ Hij kuste me vol op de mond. ‘Surinaams? Ik ken een geweldige toko met de beste roti. De kerrie is pittig, lekkere kousenband en kip om te kluiven. Schat ik ga je voeren, wordt een lekker maaltje.’ ‘Hoe kan ik daar nog nee op zeggen?’ Hij lachte weer, haalde zijn hand door mijn haar en stond op om te bellen.

Ik zette een ander muziekje op en draaide het volume zachter. Aan de wand hingen vakantiefoto’s van zijn gezin. Zijn vrouw had vanmiddag gebeld vanuit Luxemburg waar ze was voor haar werk en de kinderen waren bij hun moeder, zijn ex- vrouw, de tweede ex- vrouw om precies te zijn. Nu was ik bij hem thuis voor de zoveelste keer aan het werk om een deadline te halen. Hij was een flirt, charismatisch en stout en een kleine 20 jaar ouder dan ik. Hij legde altijd zijn hand net iets te laag op mijn onderrug en de laatste tijd eindigde zijn tong doelbewust in mijn mond.

Ik hoorde hoe hij Massoud de Indische Surinamer onze bestelling doorgaf en tegelijkertijd een blikje bier opentrok. Ik pakte mijn wijnglas van tafel en liep door het appartement. Het was een grote ruimte met een stalen trap die naar een entresol leidde waar de slaapkamer was hoewel er beneden ook een groot bed stond tegenover de zijde waar de zithoek zich bevond. Twee wanden waren voorzien van grote brede ramen van waar je uitkeek over de stad. De trammen volgden elkaar op en de lantaarns stonden in het gelid.

Mijn baas was achter me komen staan en stak zijn hand in mijn bloesje. Ik zag ons weerspiegeld in het donkere raam, hoe we elkaar aankeken terwijl hij zo achter me stond. ‘Ik ga je bloesje openknopen…’ zei hij terwijl hij een slok nam van zijn blikje Grolsh ‘ik maak je bh los en jij drinkt je wijn en kijkt hoe ik aan je zit.’ Ik dronk mijn wijn. Hij deed precies wat hij zei dat hij zou doen en nam de tijd. Hij duwde me naar voren dichter naar het raam en zette onze drankjes op de smalle vensterbank. Ik wilde me omdraaien maar hij pakte mijn haar in zijn handen en zoende me dwingend, zijn mond smaakte bitter. Beet me toen zachtjes in mijn hals, ‘Dit ga je leuk vinden, ik ken je lief. Blijf zo staan voor het raam en kijk naar jezelf.’

Zijn handen gleden over mijn rug omlaag, rustte om mijn middel en knoopten toen behendig mijn jeans open. Langzaam stroopte hij mijn broek omlaag terwijl ik uit mijn pumps stapte. Hij liet zijn vingers op en neer lopen aan de binnenkant van mijn benen. Haakte een vinger achter mijn string en deed ook die uit. Hij deed me mijn pumps weer aan en kuste me van mijn enkels omhoog tot aan mijn schouder. Hij keek me nog even aan door het raam en zakte door zijn knieën, legde zijn handen op mijn billen. Al snel sloot ik mijn ogen en boog voorover, het koude glas tegen mijn voorhoofd.

Hij draaide me om deed een stap naar achter om me heel lang aan te kijken. ‘Het is zoveel makkelijker om me jouw naakt voor te stellen als je geen kleren aan hebt.’ De bel ging, hij pakte mijn glas en opende de deur met de zoemer, ‘Kom boven, nr 3B.’ Hij opende de deur op een kier, liep om de bar de keuken in om het glas bij te vullen. Een onnozele bezorgjongen kwam binnen en zag mij naakt tegen de vensterbank leunen en keek van mij naar mijn baas en terug. Arrogant als hij was keek hij de jongen niet aan maar drukte hem het geld in zijn handen terwijl hij uitdagend naar me keek en zei ‘Goed dat je er bent, wij hebben zo’n ontzettende honger.’ Ik liep op hen af om voor het eten te zorgen en de bezorgjongen verdween om nog brutaal om te draaien bij de deur, ‘Smakelijk!’

We aten op bed, hij volledig gekleed en ik slechts mijn gouden kettinkje. Zoals hij had gezegd scheurde hij de roti en voerde me terwijl kerrie over mijn lippen druppelde. Het was ordinair zoals hij me kuste, zoals hij me plaagde door me naar zijn vingers te laten happen. We aten langzaam, dronken nog wat meer en rookten sigaretten. ‘Ik moet gaan.’ Ik ruimde op en liep naar het venster om mijn kleren te pakken met de bedoeling om niet te gaan. Passief agressief want ik wist dat er deze avond meer zou komen na zijn schaamteloze opmerkingen. De spanning die er was tussen ons, het lachen om dubbelzinnigheden, het cliché. ‘Don’t tease me. Jij blijft hier vannacht.’ Ik lachte, ‘God, you’re fun.’

‘Fun… wanna play with you.’

‘You are already.’

‘You like being naked and I like you naked, like watching you. You’re loaded with tension and spirit. I’ll unload you, rubbing you’re sexy neck and then giving back some tension.’

Ik lachte en liet mijn kleren weer vallen. Hij stond op, kleedde zich uit en we vrijden lang, gretig, precies zoals ik dacht hoe hij zou zijn.

We douchten en kusten onder het hete water, deden het nog een keer en droogden toen elkaar af. Ik lag in een grote witte badjas op bed terwijl hij naar boven rende en even later over de balustrade hing met een polaroid camera. Hij maakte een foto van bovenaf en wierp die omlaag. Ik knoopte de badjas open en hij bleef foto’s maken. Het regende polaroids.

Het was iets wat moest gebeuren. We daagden elkaar uit en het was echt onschuldig. Geen liefde en ook geen platte lust. Ik vond hem aantrekkelijk, hij mij. Een wederzijdse waardering of erkenning. Ik zag het speelse en brutale in hem en hij, ik weet niet wat hij zag.

De hele situatie was misschien belachelijk. Immoreel ook wel maar de intentie was oprecht en dat kun je vaak van picture perfect momenten met story book characters niet zeggen. Hij is mijn getrouwde oudere baas and we work perfectly together.

Pfff, dan toch maar een verantwoording…

Al het voorgaande en mogelijk volgend geknutsel van woorden is fictief. Ik schrijf omdat ik lees. Met een grenzeloos respect voor de ‘echte schrijvers’, voel ik me geïnspireerd om met woorden te stoeien. Stiekem koester ik de ambitie om ooit ook een klein kunstwerkje van mijn hand te ambachten. Tot die tijd blijf ik eruit gooien wat in me opkomt.

Vooralsnog is de compositie van woorden de truc die me bezig houdt. Menselijke emoties of kwaliteiten in niet levende objecten of metaforen die poëtisch bedoeld zijn en waarachtig, tussen de regels boodschappen verbergen die voor elk ook nog eens anders te interpreteren zijn. Nou ja dat is de bedoeling dus, of ik er ook daadwerkelijk in slaag is een ander verhaal.

Wat zeker waar is, is dat ik me graag verlies in details. Ik zie bijvoorbeeld een man lopen op het station met een grote bos bloemen en heb daar dan een heel verhaal bij verzonnen over wie die persoon is, waar die vandaan komt en leuker nog waar hij naartoe gaat met die bloemen. Ik stel me voor dat de bloemen voor een meisje zijn op wie de man tot over zijn oren verliefd is. Zij bloost als ze de bloemen aanneemt. Pril als dat de liefde is, gaan ze onwennig een hapje eten. Vragen zich beiden continu af of ze nog wel goed uit de verf komen. Er gaat gekust worden maar wie neemt het initiatief? Maar tegelijkertijd kunnen die bloemen zijn voor iemand die in het ziekenhuis ligt en recent te horen heeft gekregen dat de behandeling niet aanslaat. Het is een kwestie van tijd en zowel de man als de zieke schuilen zich in beleefdheden niet wetende wat te doen en hoe te reageren op iets wat niemand in de hand heeft. Er zou een gesprek kunnen zijn over wat er nog moet gebeuren of er worden herinneringen opgehaald. Eerst wordt er nog hartelijk gelachen maar het samenzijn valt in een trieste glimlach van de mondhoeken als een regendruppel geabsorbeerd op een grijze stoeptegel die spoedig geheel donkergrijs is van de stormbui.

Ik denk dus dat ik bovenal scènes en sfeertjes schep. De emotie,de drive die daarachter schuilt is voor mij van meer belang dan de daadwerkelijk actie die al dan niet beschreven wordt. Natuurlijk zit er iets van mij in de verhalen maar lang niet zo letterlijk als je zou denken. Nogmaals, het gaat me meer om de compositie en ik haal meer uit fantasie en bedachte motivaties dan eigen ervaring. Wat wel uit eigen ervaring komt is niet relevant en zal ik ook nooit toegeven. (Denk hierbij hoe ik mijn tong naar je uitsteek!)

Over de verhaaltjes die triest lijken, ja ik ben weleens triest, nee ik ben niet depressief alleen dramatisch ;). Over het verhaal waar ik de meeste respons op krijg… Dat verhaal is bedoeld grof geschreven, zoals vermeld leken verhullende en meer geaccepteerde benamingen niet de rauwe lust uit te drukken die ik bedoelde. Wat er dan letterlijk waar is willen mensen weten? Dat is niet de vraag die je zou moeten stellen. Het is in de eerste persoon geschreven (slechts een stijlvorm) dus ik begrijp dat je nieuwsgierig bent. En tja in combinatie met recente andere creatieve uitingen*, tot stand gekomen door een kunstenaar in beeld zou je kunnen denken dat ik op hol ben geslagen. Maar de luxe van creativiteit is dat je mag verzinnen óf je real life ervaringen kunt delen. Door uit de doeken te doen wat waarheid is haal je de fascinatie weg lijkt me. Overall; denk wat je wil denken, stand on your soapbox and judge me of maak er je eigen verhaaltje van , leuk toch? You think you know but you have no idea!

* Het is maar nudity. Dat zegt hoogstens over mij dat ik me prettig voel met hoe ik eruit zie. Ja het is erotisch, nee het is niet seksueel.