Hoe het precies begonnen is weet ik niet meer. Ik geloof dat een schoolmusical de fundering vormt en een licht dramatische carnaval. Sinds jaar en dag zaten wij bij elkaar op balletles maar vriendinnen werden we onopgemerkt. Al snel werden vrijdagmiddagen in de kroeg het inluidende moment voor het weekend. Dat de vrijdag sowieso onze zogenaamde rebelse dag werd maakten onze acties wel duidelijk. Zo had ik bijvoorbeeld gym het 7e en 8e uur maar brutaal als ik was had ik mijn dokter een vrijbrief laten schrijven. Willens en wetens dat ik niets mankeerde schreef hij dat door mijn dansactiviteiten en de opgelopen springscheen het niet bevorderlijk was als ik deelnam aan de schoolgym. Vrijdagmiddag dus tijd zat om mijn vriendinnetjes te treffen in de Beurs. Zoete witte wijn, sigaretjes en sjansen met de barmannen die destijds een behoorlijke indruk maakten terwijl ik er nu nog niet bijna iets spannends in zou kunnen zien. Ach ja, de perceptie van een 15 jarige.
In diezelfde kroeg waren wij dus niet weg te slaan en werden plannen beraamd om maar zo lang mogelijk te kunnen blijven. We verzonnen smoezen, belden ouders om te zeggen dat we bij de een of ander bleven eten. Dronken in plaats daarvan nog meer wijntjes en haastten ons uiteindelijk naar ballet. Voorbedachte rade zat er dus wel in want de balletspullen zaten al in de schooltas gepropt. Aan het Puchje van Ank hangend eerst nog even naar de friettent en daarna dansen maar.
Soms werd het te gek. 1 keer werd Yvonne onze balletjuf boos. Pirouettes leken nergens op en gegiechel van ons stoorde de les. Na vermanende worden werd het uiteindelijk theedrinken want stiekem kon ze er wel om lachen. De ukken die ze al zo lang lesgaf werden meiden.
Na een snelle douche verzamelen bij mij thuis om Canei te drinken en truitjes te passen. Op de een of andere manier waren die van mij erg in trek hoewel iets te klein en iets te kort. Hmmm, misschien juist daarom wel… Nog even wimpers krullen (ik), dikke zwarte lijnen trekken (Ank) en parelmoer oogschaduw aanbrengen (Anne). Fles Canei mee op de fiets, snel drinken, slaapspullen bij Anne afgooien en om half tien stonden wij in Lascar. Veel te uitdagend dansen, Tequila drinken en ijsklontjes doorgeven met onze mond. Ons vaste jongensgroepje deed net zo gek en op het eind van de avond, mede door de ijsklontjes waren er setjes ontstaan die de week daarop ongetwijfeld van samenstelling zouden veranderen. Nou ja, we lieten het in ieder geval binnen de groep.
Om half 1 onszelf even melden bij Anne thuis om na een kwartier over de schutting te klimmen en verder te gaan waar we waren gebleven. Iets later dan toch maar naar huis want een beetje schrik hadden we wel om betrapt te worden. Soms kwamen de jongens ons later na met nog wat drank of iets te eten, heerlijk stiekem allemaal.
We werden ouder. Studies, stappen in de ‘grote stad’ en vaste vriendjes. Gesprekken over onschuldig zoenen met dezen en genen werden seksverslagen. Vaker werd er lekker uit eten gegaan in plaats van die friettent. Maar dansen deden we nog steeds en daarin waren we erg fanatiek. Zelf choreograferen, kostuums bedenken en maken en met muziekanten vrienden extra repeteren voor de zittingsavonden.
1 voor 1 gingen we samenwonen. Ik verhuisde met lief naar Utrecht maar als de dames kwamen werd hij verbannen. Shoppen in Utrecht of Amsterdam gevolgd door een etentje, de film en een sleep over. Gesprekken gingen ineens over hoe vaak je de keukenkastjes schoonmaakt?!
Ups and downs met elkaar en in de relationele sfeer. Werk en toch maar weer een studie, veranderingen bleven zich aandienen. Uiteindelijk dansen we nog steeds. We hebben leuke grote producties met elkaar gedaan om stiekem onszelf toch echt wel een beetje een professional te voelen. Met kledingtassen in een over beladen auto stappen op weg naar het theater. In de kap en de grime en zonder aan studie of werk te denken zijn we de meisjes van vroeger die in de kroeg zaten op vrijdagmiddag.
Maar toch, met kind en kind op komst, hypotheek en dakkapel en ik als gesjeesde sloeberstudent vragen we ons af of we nu we twenty something going on thirty zijn, nog wel in spandex op het podium in spagaat moeten gaan. Vroeger was alles leuk en eenvoudig maar onze werelden zijn groter geworden. Eigen levens, minder tijd en meer verantwoordelijkheid. Het antwoord op die vraag dient zich vanzelf aan. Net zoals we onopgemerkt vriendinnen zijn geworden en samen ouder worden zullen we onszelf uiteindelijk weer in een veranderde situatie vinden. Sterke volwassen vrouwen zijn we inmiddels die heel vaak nog heel onvolwassen dansen in de woonkamer met een betere wijnkeus (Of niet Noor?). Op avondjes al dan niet in de kroeg als klein jong belachelijke foto’s en filmpjes maken (Wederom, Of niet Noor?), kletsen over belangrijke dingen en vooral ook hele onbeduidende zaken. Met mijn vriendinnetjes deel ik alles ook al begrijpen we elkaar niet altijd even goed meer, onze constante factor is dans en heel veel plezier. Love you.
1 opmerking:
Een reactie posten